Koniec roku duszpasterskiego jest zawsze wezwaniem do wdzięczności Bogu i ludziom. Dla nas był on szczególnie ważny, gdyż pokrywał się z przeżywanym w całym Kościele „Rokiem Wiary”. Stąd pierwszym odruchem serca jest wyrażenie wdzięczności Bogu za dar wiary. Człowiek nie zaczyna wierzyć dlatego, że tak sobie postanowił. Są ludzie, którzy mają wielką wiedzę na temat religii chrześcijańskiej, a nie są wierzącymi. Wiedza nie jest tym samym co wiara, mimo, że człowiek wierzący ma robić wszystko, aby jak najlepiej Boga poznać i wszystko co Bóg objawił. Przeżywając Rok Wiary uświadamiamy sobie jeszcze wyraźniej, że wiara jest niezwykłym darem Boga. Stąd rośnie w nas potrzeba wyrażenia Bogu wdzięczności za ten dar. Im bardziej go sobie cenimy, tym większa jest nasza wdzięczność. Wyrażamy ją przede wszystkim przez to, że staramy się tą wiarą żyć i ją rozwijać. Jednak ważne znaczenie ma także wyrażenie dziękczynienia przez słowa i radość, którą wiara daje.
Bóg przekazał nam dar wiary przez ludzi. Stąd zrodziły się określenia: „wiara ojców”, „ wiara przekazywana z pokolenia na pokolenie”. W tej perspektywie dziejowej widzimy wielu świętych i błogosławionych. Spojrzeć nam także trzeba na naszą osobistą historię życia i przywołać te osoby, które miały wpływ na rozwój mojej wiary. Bóg stawiał na naszej drodze wiary takich ludzi w okresie dzieciństwa, młodości i stawia na kolejnych etapach naszego życia. Starajmy się wyrazić tym ludziom wdzięczność w modlitwie oraz naszymi słowami. Możemy to uczynić poprzez list, e-mail, drogą telefoniczną lub w bezpośredniej z nimi rozmowie. Św. Paweł Apostoł pod koniec swojego życia pisze : „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem” (2 Tm 4,7). Stojąc w obliczu śmierci nie pisze o swoich podróżach apostolskich, założonych przez siebie wspólnotach czy poniesionych dla Chrystusa cierpieniach. Za główne osiągnięcie uważa to, że ustrzegł wiarę. Ona jest dla niego najcenniejsza. Ona daje mu pokój serca. Ona pozwala spoglądać z nadzieja w przyszłość.
Bóg przekazał nam dar wiary przez ludzi. Stąd zrodziły się określenia: „wiara ojców”, „ wiara przekazywana z pokolenia na pokolenie”. W tej perspektywie dziejowej widzimy wielu świętych i błogosławionych. Spojrzeć nam także trzeba na naszą osobistą historię życia i przywołać te osoby, które miały wpływ na rozwój mojej wiary. Bóg stawiał na naszej drodze wiary takich ludzi w okresie dzieciństwa, młodości i stawia na kolejnych etapach naszego życia. Starajmy się wyrazić tym ludziom wdzięczność w modlitwie oraz naszymi słowami. Możemy to uczynić poprzez list, e-mail, drogą telefoniczną lub w bezpośredniej z nimi rozmowie. Św. Paweł Apostoł pod koniec swojego życia pisze : „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem” (2 Tm 4,7). Stojąc w obliczu śmierci nie pisze o swoich podróżach apostolskich, założonych przez siebie wspólnotach czy poniesionych dla Chrystusa cierpieniach. Za główne osiągnięcie uważa to, że ustrzegł wiarę. Ona jest dla niego najcenniejsza. Ona daje mu pokój serca. Ona pozwala spoglądać z nadzieja w przyszłość.
W Liście Apostolskim na Rok Wiary, Ojciec św. Benedykt XVI podkreśla, że wiara rośnie i się umacnia tylko wówczas, gdy się wierzy; „nie ma innej możliwości, by zyskać pewność co do własnego życia, jak tylko coraz bardziej powierzając siebie w ręce tej miłości, która zdaje się coraz większa, ponieważ swoje źródło ma w Bogu”. Stąd wypływająca z wiary modlitwa, życie sakramentalne, słuchanie Słowa Bożego oraz życie Ewangelią i nauką Kościoła jest drogą do umacniania i pogłębiania naszej wiary i przyjaźni z Bogiem.
Wzywając do wdzięczności za dar wiary, chciałbym się także podzielić refleksją nad tym jakie widzę „blaski i cienie„ naszej wspólnoty na drodze wiary i budowania jedności z Bogiem i między nami.
Sądzę, że wielkim darem dla wspólnoty jest obecność kapłanów, którzy studiując w Strasburgu gorliwie pomagają naszej wspólnocie na płaszczyźnie duchowej i duszpasterskiej. Szczególnie cenna jest ich obecność w konfesjonale, możliwość duchowego kierownictwa, prowadzenie katechezy, grupy młodzieżowej oraz głoszenie Słowa Bożego. Szczególną wdzięczność wyrażam ks. dr Wojciechowi Niemczewskiemu, który po 5 latach obecności wśród nas wraca do swojej diecezji. Takim „blaskiem” jest również obecność poza niedzielną Eucharystią, różnych form duszpasterstwa i dróg pogłębiania wiary. Myślę tutaj o katechezie dla dorosłych, kursie katechetycznym, grupie podejmującej „Duchową adopcję dziecka poczętego” oraz „Rycerstwie Niepokalanej”, działającej stronie internetowej oraz otwartej w tym roku, szczególnie z myślą o młodzieży, salki sportowej. Innym pozytywnym punktem jest dobra współpraca naszej polskiej parafii ze wspólnotą parafii francuskiej. Polega ona na obecności naszych przedstawicieli w Radzie Ekonomicznej oraz w Radzie Parafialnej, zaangażowaniu liturgicznym w wspólnych Mszach św. oraz w przygotowaniu i prowadzeniu kiermaszu, a także w trosce o remonty i czystość naszego kościoła. Muszę również podkreślić zaangażowanie wielu parafian na różnych płaszczyznach wsparcia duszpasterskiego oraz pomoc w materialnym utrzymaniu kościoła, szczególnie gdy chodzi o ofiary składane na ogrzewanie czy przy okazji kiermaszu. Mamy również przedstawicieli w Radzie Duszapsterskiej naszej wspólnoty parafialnej, w „Duszpasterstwie Migrantów” oraz w Radzie Duszpasterskiej PMK we Francji.
Pragnę zwrócić również uwagi na pewne braki nad którymi należy się zastanowić i szukać dróg ich naprawy. Sądzę, że nasza parafia, co jest też problemem innych wspólnot, jest przez wielu traktowana jako „stacja benzynowa” lub „ sklepik”, do którego przychodzi się tylko po to, aby otrzymywać, natomiast brak jest ochoty, albo możliwości w głębsze zaangażowanie się w życie wspólnoty i poczucia odpowiedzialności za jej dobre działanie. Przebywając na emigracji stanowimy tutaj „Małą Polskę” wraz z wszystkim podziałami politycznymi, poglądowymi, regionalnymi co nie zawsze ułatwia budowanie wspólnoty i jedności. Brakuje zaangażowania w Radę Duszpasterską, która dla księdza jest konieczna, jako organ doradczy oraz wspomagający w realizacji duszpasterskich inicjatyw i zadań. Często jest zbyt małe otwarcie na Kościół powszechny, podejmowane różne dobre inicjatywy. Tak jak w małżeństwie i rodzinie, w budowaniu wspólnoty parafialnej potrzeba postawy pokory, przebaczenia, służby i radości. Wiem, że nasza wspólnota ciągle się zmienia. Jedni przyjeżdżają, inni wyjeżdżają. Pobyt wielu z Was ogranicza się do paru lub kilku miesięcy. Trudno wtedy poczuć się wspólnotą, gdyż może bliższą jest ciągle ta parafia z której przyjechaliście, gdzie są Wasze korzenie. Gorąco was jednak proszę, aby nawet ten krótki czas pobytu poza krajem pozwolił Wam mocniej włączyć się w życie naszej wspólnoty, zaangażować w jej działanie. Jeżeli macie pytania czy problemy, to zawsze jestem gotów, aby na miarę swoich możliwości na nie odpowiedzieć i Wam pomóc.
Niech czas wakacji będzie dla Was owocny w ubogacenie ducha, odpoczynek dla ciała oraz umocnienie Waszych więzi małżeńskich i rodzinnych. Na tę drogę z serca Wam błogosławię.
Pragnę zwrócić również uwagi na pewne braki nad którymi należy się zastanowić i szukać dróg ich naprawy. Sądzę, że nasza parafia, co jest też problemem innych wspólnot, jest przez wielu traktowana jako „stacja benzynowa” lub „ sklepik”, do którego przychodzi się tylko po to, aby otrzymywać, natomiast brak jest ochoty, albo możliwości w głębsze zaangażowanie się w życie wspólnoty i poczucia odpowiedzialności za jej dobre działanie. Przebywając na emigracji stanowimy tutaj „Małą Polskę” wraz z wszystkim podziałami politycznymi, poglądowymi, regionalnymi co nie zawsze ułatwia budowanie wspólnoty i jedności. Brakuje zaangażowania w Radę Duszpasterską, która dla księdza jest konieczna, jako organ doradczy oraz wspomagający w realizacji duszpasterskich inicjatyw i zadań. Często jest zbyt małe otwarcie na Kościół powszechny, podejmowane różne dobre inicjatywy. Tak jak w małżeństwie i rodzinie, w budowaniu wspólnoty parafialnej potrzeba postawy pokory, przebaczenia, służby i radości. Wiem, że nasza wspólnota ciągle się zmienia. Jedni przyjeżdżają, inni wyjeżdżają. Pobyt wielu z Was ogranicza się do paru lub kilku miesięcy. Trudno wtedy poczuć się wspólnotą, gdyż może bliższą jest ciągle ta parafia z której przyjechaliście, gdzie są Wasze korzenie. Gorąco was jednak proszę, aby nawet ten krótki czas pobytu poza krajem pozwolił Wam mocniej włączyć się w życie naszej wspólnoty, zaangażować w jej działanie. Jeżeli macie pytania czy problemy, to zawsze jestem gotów, aby na miarę swoich możliwości na nie odpowiedzieć i Wam pomóc.
Niech czas wakacji będzie dla Was owocny w ubogacenie ducha, odpoczynek dla ciała oraz umocnienie Waszych więzi małżeńskich i rodzinnych. Na tę drogę z serca Wam błogosławię.
Ks. Ryszard
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz