Koniec roku duszpasterskiego jest zawsze wezwaniem do wdzięczności Bogu i ludziom. Dla nas był on szczególnie ważny, gdyż pokrywał się z przeżywanym w całym Kościele „Rokiem Wiary”. Stąd pierwszym odruchem serca jest wyrażenie wdzięczności Bogu za dar wiary. Człowiek nie zaczyna wierzyć dlatego, że tak sobie postanowił. Są ludzie, którzy mają wielką wiedzę na temat religii chrześcijańskiej, a nie są wierzącymi. Wiedza nie jest tym samym co wiara, mimo, że człowiek wierzący ma robić wszystko, aby jak najlepiej Boga poznać i wszystko co Bóg objawił. Przeżywając Rok Wiary uświadamiamy sobie jeszcze wyraźniej, że wiara jest niezwykłym darem Boga. Stąd rośnie w nas potrzeba wyrażenia Bogu wdzięczności za ten dar. Im bardziej go sobie cenimy, tym większa jest nasza wdzięczność. Wyrażamy ją przede wszystkim przez to, że staramy się tą wiarą żyć i ją rozwijać. Jednak ważne znaczenie ma także wyrażenie dziękczynienia przez słowa i radość, którą wiara daje.
